Вялікі сад квітнеў за домам,
Дзе бегаў хлопчык галышом
І піў са студні мне вядомай,
Якая стала ўжо чужой...
Няма ні зруба, ні вядзерца,
З якога б смагу наталіў...
Няма нічога. А здаецца –
Адчуў бы новых сіл прыліў,
Каб апынуўся раптам дома...
І чую рып я палазоў –
Па снезе, ўсланаму саломай,
Да студні, стала што чужой.
|
|
